Ese, Vetmia - Një kthim në vetvete

Vetmia, për disa mund të jetë një "sëmundje" sociale dhe për disa të tjerë një udhërrëfyese shpirtërore. Nëse do të shikon...

Vetmia, për disa mund të jetë një "sëmundje" sociale dhe për disa të tjerë një udhërrëfyese shpirtërore.

Nëse do të shikonim dikë i cili rri vetëm, ne me siguri do të mendojmë që ai është pushtuar nga vetmia. Por a është kjo e vërtetë?

            Le të mendojmë pak për shkrimtarët e mëdhenjë, si mendoni, se ata kanë qenë të rrethuar nga njerëz kur shkruanin? Sigurisht që jo, ata kanë qenë të vetmuar, sepse pikërisht ajo vetmia e tyre u jepte edhe më shumë frymëzim. Por si mund të të japi vetmia frymëzim? Vetmia të jepë atë qetësinë shpirtërore e cila të tregon rrugën edhe sikur të jesh në një labirinth. Dhe të bën të jesh mendjehapur, ku liria jote ka aftësinë të kalojë edhe lirinë e tjetrit, vetëm për të gjetur atë që ai person dëshiron. 

            Po marr shembull një shkrimtar, Dostojevskin. Thonë që ai rrinte gjithmonë vetëm, ishte një njeri pa njeri. Por si mendoni? A ka qënë ai i vetmuar? Sigurisht që jo... E si mund të jetë vetëm dikush i cili jeton një realitet tjetër, pikërisht atë të librave? Por, po të mos ishte për "vetminë" e tij, mënyra e të të sjellurit të njerëzve sot, do ishte ndryshe, njerëzit do ishim më të vetmuar, pasi botës do i mungonte realiteti që Dostojevski jetoi.

            Marrim një shembull tjetër, Lasgush Poradecin. Të gjithë kemi dëgjuar për poezitë e tij mallëngjyese dhe kuptimplota. Por a do i kishte shkruar Lasgushi ato poezi nëse nuk do të kishte qenë "vetëm"? Sigurisht që jo. Por a mund ta quajmë qëndrimin vetëm të tij, vetmi ? Jo, ai nuk ishte vetëm, sepse kishte edhe elemente të tjera frymëzuese përreth, të cilat e bënin mos të ndihej kurrë vetëm. A do t'i kishte krijuar Lasgushi "Vallen e Yjeve" dhe " Yllin e Zemrës" nëse ai nuk do të kishte qenë "vetëm"? Jo, e pamundur, nuk do e kishte kutpuar kurrë çdo të thotë dashuri, në kuptimin ndjesor dhe filozofik. Falë zotit, Lasgushi pati mundesi të qëndronte vetëm dhe të na trashëgonte poezitë e tij.            
           Si shembull tjetër do marr një njeri të thjeshtë ((të dashuruar)). A do e kuptonte ndonjëherë ai person se sa e do të dashurën e tij nëse nuk do të ishte vetëm? Jo, arsyeja është sepse ai nuk do e kuptonte kurrë se çfarë do të thotë mall për dashurinë e zemrës!

            Vetmia, është ai momenti kur njeriu është vetëm, por që nuk ndihet vetëm.

Por pyetja është : Pse vetmia është kthim në vetvete?

Njeriu kur është "vetëm" tregon veten e tij, kthehet në vetvete, transformohet në atë që është në të vërtetë, tregon shpirtin e tij të brendshëm. Dostojevski shkruajti në letër romanet të cilat ai i jetonte përbrenda, Lasgush Poradeci shkruajti në letër poezitë të cilat atij ja këndonte shpirti, ndërsa njeriu i dashuruar u çmend nga largësia që kishte me personin e zemrës!

Po tani si mendoni ju, nëse unë nuk do të kisha qëndruar "i vetmuar", a do e kisha shkruajtur këtë ese ?