Thjeshtësia jote, fisnikëria e shpirtit tënd, më çarmatos. Ndonjëherë them, pse nuk je vërtet mendjemadhe, ashtu siç të paramendojnë shumë të tjerë. Mbase atëherë do ta kisha shumë më të lehtë, sepse edhe unë do të mjaftohesha vetëm me fantazitë e mia për ty, i paguximshëm që të të afrohem. Fjalët e tua, ato që mi shkruan sa herë që je vetëm, më magjepsin. Sikur të ishe vërtet vetëm një kukull, e bukur nga jashtë, por e zbrazët nga brenda, edhe unë do të synoja kënaqësinë e shpejtë, atë që furishëm të kapë në mbrëmje, por që e harron të nesërmen në mëngjes. Me siguri se nuk do të ndihesha kështu, peng i ndjenjave të mia, i etur për përjetësinë që fshihet në përqafimin tënd. Ngurrimi yt, kujdesi me të cilin e zgjedh çdo hap tëndin drejt meje, më deh. Një e dashuruar te vetja e saj, siç të shajnë ata që kurrë nuk ditën ta kuptojnë botën tënde, as që do e vriste mendjen për atë çka mund të mendojë apo ndiejë tjetri. Pakujdesia jote do të më çlironte dhe shpirti im do të shihte përtej kurtheve të tundimit. Nuk do të isha ky që jam tani: i dhënë këmbë e krye pas shenjave të pafundësisë që ti i lë pas vetes. Tani, besoj më kupton pse nuk ngutem dhe pse i zgjedh kaq shumë fjalët. Dikush si ti takohet vetëm njëherë në jetë. Thjesht, nuk guxoj të gaboj. (A.R) 17 h
Thjeshtësia jote, fisnikëria e shpirtit tënd, më çarmatos. Ndonjëherë them, pse nuk je vërtet mendjemadhe, ashtu siç të paramendojnë shumë të tjerë. Mbase atëherë do ta kisha shumë më të lehtë, sepse edhe unë do të mjaftohesha vetëm me fantazitë e mia për ty, i paguximshëm që të të afrohem. Fjalët e tua, ato që mi shkruan sa herë që je vetëm, më magjepsin. Sikur të ishe vërtet vetëm një kukull, e bukur nga jashtë, por e zbrazët nga brenda, edhe unë do të synoja kënaqësinë e shpejtë, atë që furishëm të kapë në mbrëmje, por që e harron të nesërmen në mëngjes. Me siguri se nuk do të ndihesha kështu, peng i ndjenjave të mia, i etur për përjetësinë që fshihet në përqafimin tënd. Ngurrimi yt, kujdesi me të cilin e zgjedh çdo hap tëndin drejt meje, më deh. Një e dashuruar te vetja e saj, siç të shajnë ata që kurrë nuk ditën ta kuptojnë botën tënde, as që do e vriste mendjen për atë çka mund të mendojë apo ndiejë tjetri. Pakujdesia jote do të më çlironte dhe shpirti im do të shihte përtej kurtheve të tundimit. Nuk do të isha ky që jam tani: i dhënë këmbë e krye pas shenjave të pafundësisë që ti i lë pas vetes. Tani, besoj më kupton pse nuk ngutem dhe pse i zgjedh kaq shumë fjalët. Dikush si ti takohet vetëm njëherë në jetë. Thjesht, nuk guxoj të gaboj. (A.R) 17 h
